Trwałe ślady

Twoja twarz zwiastuje nadzieje na smaczniejszą
kawę w zielonym kubku z Kubusiem Puchatkiem,
ta wersja nie miała przyjaciół i było mu dobrze, cała
zielona łąka tylko dla niego. Dorasta we mnie

dziecko smutku – i już teraz wiem, nikt go nie
zaakceptuje, oni nie lubią takich dziwolągów,
polegnie w pierwszym starciu, więc na wszelki
wypadek zarejestruje je na papierze, niech wiem,

ono kiedyś istniało, w innej dacie, jednak w gorszym
wydaniu, bez oprawy i bez fundamentów, słaba,
niedorozwinięta sierota, którą oddałam na wszystko mi
jedno. W jakąś noc odnalazłaś je – przyjęłaś w swoje łono,

narodziło się lepszym.

autor

tokio hotel

Dodano: 2009-03-22 00:00:30

Ten wiersz przeczytano 796 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie