tylko świerszcze

Moja rodzima łąko, liryczna poezjo.
szeleścisz mową trawy, kwiatów - metaforą.
Znaków boskiej szczodrości oczy nie przemierzą;
tych, co im ruszyć z murów w naturę nieskoro.

Na zielonej palecie obraz nieskończony,
jakże egzoteryczny, przy niezwykłej krasie.
Samowolą szczęśliwe wiesiołki i dzwony,
rozpierzchły się wśród chabrów, maków, wyki ptasiej.

Firletka poszarpana między ostem, rdestem,
krwawnikiem, koniczyną, jaskrem, marchwią białą.
Czuję jakbym tu rosła, gdy pośród nich jestem,
a wśród trawy się moje wiersze rozsypały.

Tylko brak mi orkiestry, która kiedyś grała
na różnych instrumentach - oszałamiająco;
kolorowych skrzydełek - wtedy byłam mała.
Dziś tylko świerszcze słyszę i wiatr co liść trąca.

autor

julka56

Dodano: 2010-08-16 11:04:11

Ten wiersz przeczytano 1319 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie