Uchylić rąbka przeznaczenia

(memento mori)

Spojrzałem na pejzaż z bramą do nieba w tle
Do której kolejka dusz bezimiennych stała
Bezcielesne postacie niczym w hiobowej grze
Zagubione w swej istocie jak samotna niema skała

Zrozumieć jeszcze nie potrafią nieuchronności swego losu
Ziemskiego końca etapu nieśmiertelnego istnienia
Z boskim przesłaniem jestestwa wszechobecnego etosu
O krainie wiecznej szczęśliwości wiekuistego wytchnienia

Odtrąbić by zwycięstwo nad ziemskim życia znojem
Do niebiańskich uciech raju beztroskiego
Wtem pobladł rumieniec zblakły lica zawstydzone
Wagą cnych uczynków versus bytu haniebnego

I zawarł Święty Piotr bram niebiańskich kruchty złote
Uchylił niespiesznie piekielnych bram czeluści
Jęknęły przerażone dusze strachem przeniknione
Na szczęście ciąg dalszy do końca się nie wyśnił

autor

owiga

Napisany: 2016-02-10 Dodano: 2016-02-10 09:08:46

Ten wiersz przeczytano 736 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie