Ukojenie

Mrok ogarnął przestrzeń wokół.
Oparta o ścianę pustą, niczym jej spojrzenie,
zamarła w bezruchu ze łzą w oku.
Przez delikatne ciało nawet jedno drżenie
niewyczuwalne dla oka, niewyczuwalne dla duszy.
Tak spokojna z zewnątrz, jakby anioł z nieba,
lecz w głębi serca jej szczęście 'ktoś' skruszył.
Aby pomóc – nic już nie można, nie trzeba.
Bo oto ona, z wewnętrznym uśmiechem
Odchodzi…
Zapomina o smutku, stającym się echem.
Piekło na ziemi skończyło się w końcu!
Czuję, że radość się we mnie rodzi,
Czuję, że czas oddać się słońcu…

autor

ruth

Napisany: 2006-08-05 Dodano: 2006-08-24 22:14:21

Ten wiersz przeczytano 372 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie