Uśpieni

Razem zasiedli w pokoju
przestając Ziemię ratować,
zajęci troską o niebo
nie zamienili już słowa.

Spragnieni chwili uniesień
płynącej z dusz ludzkich piosnki,
ze smutkiem skrzydła odpięli,
gdyż te już teraz nie niosły.

Ziemia więc sama została
z lękiem, że dzieci jej ciche.
Próbując zbudzić ich serca
tętniącym w niej ciągłym życiem.

I hartowała je mrozem,
by wzmocnić wciąż słabe ciała,
wodą zmywała z nich upór,
bez przerwy się odradzała.

Słońcu kazała spoglądać
i nie oszczędzać swej mocy
spiekocie co w żarze bólu
gorączką gości wśród nocy.

Ze strachu nieraz się trzęsła,
iż serca się nie otworzą,
że nie uniosą już skrzydeł
melodią, której nie stworzą.

Lękiem kuliła się w sobie,
by nagle wyrwać z uwięzi,
aby jej dzieci kochane
zbytnio stagnacją nie dręczyć.

Lecz one tylko płakały
w swych krzywdach tak zamroczone,
bogactwem dziejów zaklęte,
bez skrzydeł życia, uśpione.

autor

małgośka38

Napisany: 2015-11-05 Dodano: 2017-09-05 09:21:28

Ten wiersz przeczytano 968 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie