Uśpiona rzeczywistość
Ja i moje myśli
Walczą o miejsce w szeregu ludzkiego
chaosu.
Ciąg życia pogłębia świadomość zniewolonej
tożsamości,
przed którą ucieka niepowtarzalność
mnie.
Próbuję zachować żarzącą się iskrę
optymizmu,
Wypośrodkować siebie-między wolnością a
zależnością,
One istnieć bez siebie nie mogą,
ukazując niedoskonałość człowieka.
Skulona w bieli płatków róży
ulatuję myślami do idealnego świata
wolnego od zależności i zniewolenia,
w którym każdy jest niepowtarzalny.
Gdzie uczucia i myśli stają się jedną parą
dyktując kroki niezmiennej
„formie” człowieka.
Nie ma chaosu znikomej cywilizacji,
Rozdzierającej wewnętrzny głos.
Zapominam o graniu ról w teatrze życia
Powracając do pierwotnego świata
przyrody.
napisany 23.05.2008r.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.