Uwierz w siebie

Ideowe pręgi,
na plecach astety...
przy kabały cnocie,
śmierdzą żywym błaznem.
Po cóż oddać życie,
za czyjeś występy?
Po co oddać w wierze,
jak można mieć własne?

Mierna woń przedawnień,
nauk Twych przesłania.
Do chleba uprawnień,
do wina wychlania...

Myśli ateisty,
co nie wierzy w cuda,
lecz ma pewność boską,
że jemu się uda.

O co tyle krzyku?
O Kościół? Obrazek?
Boga nosisz w sobie,
nie pod ciężkim głazem!

To wszystko iluzja,
wszystko jakieś chore,
miej trochę rozumu,
przyjmij to z humorem.

Dla wszystkich zagubionych dusz...

autor

user-friendly

Dodano: 2005-05-06 15:56:05

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie