Waniliowe niebo...NASZE niebo...

...Dla wszystkich zrozpaczonych Aniołów

...Nadszedł kres...tak, to tu...stoję bosa na skarpie...czuję chłód kamienia...działa tak kojąco...jak niegdyś Twój dotyk...

Pode mną szaleje wzburzone morze... nasze chwile, nasze życie...ogromna odchłań...bezkresna lecz dobrze mi znana...

Nade mną wniliowe niebo...nowe, czyste...tekie o jakim marzyłam...
Obraz naszego życia...lepszego...

Krzyk mew odbija się w moich uszach...
Elektryzująca woń powietrza... chłonę Twój zapach...
Wiatr muska moje ciało-wiem, że to Twój pocałunek...ten ostatni...

Życiowa decyzja...

Zamykam oczy...łzy płyną po aksamicie mojej twarzy...
Strach moim kompanem...

Rozwijam skrzydła...wzbijam się w przstworza...
Czuje Twoje subtelne ciepło...słyszę Twój śmiech...niemal anielski...

...Otwieram oczy...widze obrazy...fragmenty naszego życia...
Wszytkie wspólne chwile...nowe...perfekcyjne...

Lecz pojawia się zwątpienie...
CZY NAPRAWDE TEGO WŁAŚNIE CHCĘ?

...przecież szczęście to radość z każdych chwil...nawet tych złych...ale tylko NASZYCH !!

autor

Sandra_19

Napisany: 2005-01-31 Dodano: 2005-01-31 20:55:20

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie