Wiatr pachnący nasturcją

Gdy któregoś dnia podasz mi dłoń swego istnienia
A na niej będziesz miała potrzebujące pomocy serce - nie odrzucę jej
I na twój gest odpowiem uśmiechem
I wyciągnę ku niej swe dłonie
A gdy te spotkają się z sobą
Najpierw ucałuję twoją dłoń
A potem wleję w nią swój dotyk
Bo chcę aby on był w tobie
I chcę byś poznała jego ciepło

Gdy któregoś dnia poprosisz mnie abyśmy stanęli razem na skale
A potem skoczyli z niej w przepaść
Nie zawaham się i uczynię to o co poprosisz bo jestem twym przyjacielem
Ale najpierw spróbuję przekonać cię
Abyśmy w przepaść zepchnęli tylko naszą obawę i wielką samotność
I te wszystkie złe sny o przyszłości
I zamiast tego wpletli we włosy dziki wiatr
Który owiewa nam twarze
Ten wiatr
Który tak pięknie pachnie nasturcją . . .


Robert Kruk, 19.04.2006r.

autor

Robert Kruk

Napisany: 2006-04-19 Dodano: 2006-08-02 15:59:21

Ten wiersz przeczytano 939 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie