wichura

Przestało wiać. Burza ucichła. To była prawdziwa nawałnica. Potężne grzmoty, grube postronki błyskawic i ściana wody, przez którą nie można było przebić się wzrokiem.
Jeszcze drżąca, położyła się wreszcie do łożka. Mieszkala sama i bała się burzy. Chore serce domagało się leku.
Po dwóch godzinach niespokojnego snu została wytrącona z oparów lęku sygnałem wozu strażackiego. Ucichł dopiero, gdy samochód stanął tuż przy klatce schodowej. Wyszła na balkon. Zaniepokoiły ją migające światła, pokrzykiwania strażaków i ich nerwowa krzątanina.
Po chwili z dołu dobiegł nowy odgłos. To chyba nie pompa? Co to może być? - zastanawiała się strwożona.
Wkrótce się wyjaśniło. Dwaj mężczyźni z trudem odciągali na bok konar drzewa. Potem rozległ się dźwięk piły spalinowej tnącej drewno. Potem przerwa, drugi konar - i następne. W świetle migajacych latarek zobaczyła zwalone potężne drzewo.
- Ktoś tam leży! - usłyszała podminowany głos któregoś z gapiow, stojących pod blokiem. Ich też wystraszył przyjazd wozu strażackiego.
Zamarła. Z napięciem obserwowała strażaków, którzy nie ustawali w pracy.
Dopiero po półgodzinie zobaczyla w świetle latarek nosze. Mężczyźli biegli z nimi w stronę samochodu.
- To tylko ćwiczenia - orzekł sąsiad, stojacy na sasiednim balkonie.
Wcześniej nie zdawała sobie sprawy, że ktoś jest tuż obok. Pokiwała niepewnie głową. W ciemnościach nie było tego widać.
. - Czy to prawda? Oby tak było! - pomyślała z nadzieją.
Po pólgodzinie, która dłużyła się tak, jakby minęły cale wieki, strażacy odjechali na sygnale.
Wypiła szklankę gorącej herbaty i położyła się na kanapie. Przed oczami kobiety przewijał się obraz ojca, przywalonego spadającym drzewem. Był strażakiem. Zginął, gdy miala pięć lat.

autor

szadunka

Napisany: 2022-11-13 Dodano: 2022-11-13 06:29:13

Ten wiersz przeczytano 1125 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie