Widowisko

dmuchnęło i zawirowały zwiewne liście
letnie ptaki w gniazdach stuliły się do siebie
pod mrocznym kłębowiskiem czarnych chmur na niebie
w zdumionych wielkich dębów milczącej asyście

lśniące słońce zniknęło ze swym ognia blaskiem
jak na scenie teatru nagle światło zgasło
wtem okropna ciemność, i podmuch, wreszcie trzasło
i błysnęło, ryknęło z gromkim jakby wrzaskiem

zadrżały dumne drzewa, zaszumiały liście
rozpętał się chór błysków i huk z nieba gromów
cały świat zaciemniony drżał jakby wśród dzwonów
stęskniona wody ziemia westchnęła perliście

chlusnęła ściana wody jakby dno odpadło
wielkiej beczki, jeziora, ogromnej cysterny
i zalała potężnym strumieniem bezmiernym
domy, łąki, pola z jakąś furią zajadłą

i tak lało, płynęło, błyskało i grzmiało
opera z udziałem ziemi, wody, powietrza
widowisko podniebne, jakby ktoś uwieczniał
wielki jubileusz przed widownią struchlałą

ulewa w końcu ścichła i burza ustała
zachodnie wyszło słońce nad krawędzią lasu
rześki wiatr suszył wszystko nie marnując czasu
wśród ptaków serenady cud - tęcza nastała

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2015-05-20 Dodano: 2016-05-28 16:46:49

Ten wiersz przeczytano 898 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie