Wieczór ludzkiego zagubienia

Na zawołanie tańczą w dymie,
serca mają większe od przeciętnych,
piekło myli im się z niebem
pośród hybryd rzeczywistości,

wieczór składają w ofierze
twarze rzeźbiąc z mgieł,
pozostaje nieludzko pośpiesznie
dokonać czynu póki trwa wolność,

moce z zewnątrz budzą
uśpioną codziennością naturalność,
już jest o wiele łatwiej żyć
i tak prosto przekląć społeczeństwo,

znikają a ich krzyk budzi miasto,
ścieżką nieobecności jak duchy
na dworzec – peron cichej śmierci,
i nie potrafią już inaczej się uśmiechać,

przecież wiedzieli
nie ma powrotu,

autor

D.L...

Napisany: 2010-05-12 Dodano: 2010-05-12 17:46:38

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie