Wielkamoc. Część I. - Sprzątanie

Moja pierwsza próba prozatorska

Tytuł całego planowanego zbioru: Opowieści prawdziwe.


Kiedy to było – Wiktor dość dobrze nie pamięta. Na pewno w tzw. okresie burzliwych przemian – rok 1990, może 91. Zbliżała się Wielkanoc. - Jak to na wsi: wielkie – wiosenne porządki.
Zamierzał uprzątnąć pomieszczenia warsztatowe, wielkie przemysłowe podwórko i drogę prowadzącą do domostwa. Porządkami w domu miały się zająć kobiety
Mieszkali – niby po srodku wsi, a jednak z boku: długa ulicówka, z około setką numerów – i tuż przy kościele – droga do łąk i pól. Własnie przy tej drodze mieszkali, pod numerem 41-szym, około 100 m od głównej szosy. - Dalej już... - tylko wyznaczone i przygotowane w tamtym czasie gminne wysypisko śmieci - ale w dystansie około 1000 m., jeden rolnik chyba i kolejowy przejazd z torowiskiem prowadzącym z Warszawy do Małkini lub Białegostoku.
Do istoty opowiania należy jednak – jak się zdaje – jedynie sprzątanie obejścia wraz z prowadzącą do niego drogą.
Dzień wcześniej – odbył spowiedź generalną – z całego życia. Spacerowali z zaprzyjaźninym kapłanem po kościelnym ogrodzie - i Wiktor – krok po kroku przemierzał przez swoje życie, przypominał sobie występki i niegodziwości. Nie ominął nawet występku z wojska, z ktorego spowiadał się wczesniej, ale nie miał mozliwości do tzw. zadośćuczynienia. To - formalnie był występek w dosłownym - materialnym znaczeniu prawa karnego, a sądy RP – wciąż jeszcze nie były przygotowane, aby dowodzić mógł swojej niewinności. Nie pominął również nikczemnego ślubu w obliczu Pana Boga i zgromadzonych ludzi, kiedy to – wobec innego zaprzyjaźnionego kapłana – manipulując interpunkcją przysięgi malżeńskiej – usiłował rozpaczliwie ustrzec się przed krzywoprzysięstwem. Siostra zakonna z ośrodka Loreto – obecna na uroczystości – odnotowała to w świadomości i zawsze – zdziwionym we wsi ludziom powiadała, ze Malgorzata i on – nie zawarli Ślubu Kościelnego - tzn. - ślubu o znaczeniu katolicko-sakramentalnym.
Sama spowiedź trwająca około dwóch - a moze i trzech... - godzin - zakończyła się aktem skruchy – towarzaszącej zresztą przez czas sakramentalnej czynności, rozgrzeszeniem i zadaniem pokuty – w postaci odpowiednich modlitw i jego przyrzeczniem poprawy. Pokutę – niesurową – odprawił jeszcze tego samego dnia.
Najbliższego następującego ranka – odświeżony duchowo i odmieniony– zabrał się do czynności sprzątającego.
Zaczął od drogi, na ktorą ktoś – bezpośrednio wczesniej wyrzucił wielkie naręcza różanych gałęzi – długich, kolczastych i suchych. Wiktor pomyslał, że ktoś ogród uprząta i wycina wszystko co kolczaste i twarde. Nie zezłościł sie nawet, tylko porąbał w pół dwumetrowe badyle, załadował na wózek i postanowil spalić w suszarnianym piecu. Było tego ogromne naręcze i woził dwa - trzy razy, myśląc przy tym – skruszony, ze pali je – jak całe - symboliczne zło tego świata, jak jego ciernie – na chwałę i cześć Chrystusa. Później - powtarzał czynność wielokrotnie – dziwiąc się, kto przywozi tego ciągle nowe naręcza i przez lenistwo nie wywozi na śmieciowisko. - Nie zuważył jednak nikogo. Nie wiedział nawet – czy różane gałęzie pochodziły stale z jednego źródła...
- Naręcza powtarzały się wciąż nowe – a on – nabożnie je spalał, śpiewając przy tym fragmenty religijnych pieśni, na częśc Pana odprawiając modlitwy – szczęśliwy, ze ma możliwość – przez ogień, oczyszczający ogień - oddawać chwałę i cześć... - dla Pana Boga i swojego Nauczyciela...
Ogarnęło go może wzruszenie, a na pewno zapamiętanie w czynnościach pracy.
Sam sobie się dziwił, jakie w nim zapanowało "uświęcające" uczucie, że nie złości sie na nikogo, ale z pokorą i wiernie – spala... - to wszysko, co już nieprzydatne, co ktoś zechciał wyrzucić na jego tzw. "barchowską" drogę. Dziwne to było, zastanawiał się – skąd we wsi tyle wielkich rożanych krzewów – a jednak... - był jedynie szczęśliwy i wdzięczny.
Leków raczej nie przyjmował, lub połykał jedynie małe dawki, bo uczyniłyby go sennym, a roboty miał jeszcze mnóstwo. Z czasem – stał się być może trochę pobudzony i myśli mogł mieć nieco "rozbiegane". Trwało to jednak (sprzątanie) - dwa - trzy dni... – więc nie dziwne.
W międzyczasie - gdy przy drodze nie było niczego - grabił na podwórku mokrą zeszłoroczną trawę, drzewne odpadki i zbierał liczne odpady z papy do krycia dachow, którą - jako źle położoną - zerwały ostatne wichury. Wszystko to – w piec... - Pakował wszystko - do pieca, na spalenie – jako ofiarę za grzechy i na cześć sprzyjającego nam Zbawiciela.
Zauważył, że mimo dużych odpadów smolnej papy – dym z wysokiego komina leciał w barwie białej. Z uwagi na ksztalt komina i kolor dymu - przypomniała mu się transmisja z powiadomieniem o obiorze nowego Papieża – Jana Pawła... - II-go zresztą. Pomyślał sobie w duchu – że biały dym... – może być znakiem od Pana, iż ofiara została przyjęta. Konstatował jednak, ze kolor dymu może być też wynikiem spalania mokrej trawy, ktora w dymie tworzy mocny, czasem prawie mleczny opar, a moze papa - nie była dośc bitumiczna - czyli, że była już - bardziej - papierowa, niż smolna.
- Takie też wnioski przyjął do swojej świadomośći.

Przychodziły mu też inne myśli - dotyczące jego osoby... - ale uznał je za wyraz grzeszności, a moze - jakiegoś obłędu... - i - jako absurdalne - postanowił zdecydowanie odrzucić.

29.05.2019 r. CDN.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2022-04-14 Dodano: 2022-04-14 07:44:52

Ten wiersz przeczytano 707 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara Okazje Wielkanoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie