Wiersz o nudzie, pisany z nudów

Biała ściana
Żarówki blask

Cieknący kran
Papierosa dym

Stalowe niebo nad głowami
Na tle drzew
Co chwila błyskiem rozjaśnione

W oddali gdzieś mucha
Owad zagubiony
Uderza z uporem w szybę

Z naszych bezdennie pustych źrenic
Bez końca
Wyziewa znudzenia żal

Nicość ogarnia nasze wiotkie ciała
Delikatnie
Układając je do snu

Rozbita butelka
Kartka pomięta

Ognisko wygasłe
Pusta klatka

Nicość też bywa piękna...

autor

madula

Napisany: 2005-06-15 Dodano: 2005-06-19 21:01:35

Ten wiersz przeczytano 1863 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie