Wieża

Dla czytelników moich wierszy :)

Na przechadzkę lekką się wybrałem
i do ruin wieży za miastem powoli zmierzałem
lecz niczym archeolog na
na wszystko oko miałem.

Wszedłem wrotami do ciemnego wnętrza
i w środku impuls dostałem prosto od serca.
Przed oczami świat zawirował
i przygodę ciekawą mi podał.

Stałem przed wieżą, prawdziwą iglicą,
co barwy jej świecą tęczową miedzią.
Na balkonie tej wieży księżniczka stała i do mnie machała,
lecz strach przed zbójnikami w oczach miała.

Troje zbójników strzegło tej wieży,
ogłuszyłem wszystkich jednym ciosem kija,
prawie jak miecz, to walczyłem dzielnie,
i zagnałem oprychów precz.
chodź sam nie dowierzałem jak tego właściwie dokonałem.

Wbiegłem po schodach na szczyt owej iglicy,
potykając się raz o strzępy starej kotwicy.
Gdy byłem u szczytu wyważyłem drzwi,
by uratować kobietę która w wieży zamknięta tkwi.

Brunetka długowłosa wpadła w moje ramiona,
pomyślałem sobie, że kiedyś to będzie moja żona.
Ona mnie pocałowała
i do muru swym ciałem przygniatała.

Zamknąłem oczy tylko na chwilę,
by się przekonać, że ścianę ciemnej wieży tulę.
Kolejna przygoda, a w duchu pogoda,
opiszę ją w domu, by podzielić się z wami,
tymi przygody cudownymi doznaniami.

Czekać pozostaje na przygodę następną,
jaką wyobraźnia podsunie mi historię piękną?
Bądźcie cierpliwi, przygoda nastąpi,
bo od tworzenia historii mój umysł nie odstąpi.

Dziękuję za lekturę mojego wiersza, komentarze i wszystkie głosy :) pozdrawiam ciepło.

autor

sarevok

Napisany: 2016-07-07 Dodano: 2016-07-07 09:37:55

Ten wiersz przeczytano 1060 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie