Wilk

*JK*

Wyje
Znieść nie mogę tych chwil istnienia
Kiedy moje serce płonie
Kretyn

Pogłębiam tylko chwile te trudne
I sam ruszam w ogień
Lekceważąco kpiąc z pomarańczowej mgły
Odbijającej się w zwierciadłach

Kretyn
Uciekać pragnę a ruszyć nie potrafię
Trzymam się co dzień resztek nadziei
Samymi sznurami mokrymi od łez
Bezsens już dawno wkradł sie w rozum
Jak wirus blokując myślenie

Wyje
Jak wilk samotny na skale


Kraków, 2.12.2005

autor

Nirian Samalai Feireniz

Dodano: 2005-12-08 12:02:40

Ten wiersz przeczytano 604 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie