Winna...

Napisałaś u mnie, że to prawda, no cóż ja wzorem być
nie mogę, bo ja odpuściłam, zaniechałam, bo wydawało
mi się, że tak będzie lepiej, lepiej oczywiście dla
innych, dla tych co patrząc z boku dopowiadali sobie
Bóg wie co:) Pusta jest ogromna jak i żal, dzisiaj już
się nie gnębię, tym, że źle zrobiłam, chociaż to wiem,
bo życie toczy się dalej. Pozdrawiam ciepło:)

Z naturą trzeba żyć w zgodzie! Pozdrawiam!

to smutne, ale masz rację , jeszcze się to ludziom w
głowach nie mieści, że można się po prostu
przyjaźnić:) doświadczyłam czegoś podobnego i dla
świętego spokoju...

smutek jak sie czyta ten wiersz
prawdziwy aż do bólu..
pozdrawiam serdcznie:)

Witaj mój ulubiony kolorku:)) Ładny wierszyk
napisałaś.
Może warto burzyć mury? Ale roślinki są bezsilne, my,
ludzie co innego...Pozdrowionka ślę.

Witaj Damo!! wszyscy jesteśmy czasami tak splątani
chwastami jak ta roślinka w Twoim wierszu!! Pięknie
piszesz!

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję :))

Czasem między dwojgiem najbliższych sobie osób wyrasta
niewidoczny mur, trudno znaleźć nić porozumienia.
Smutny, lecz jakże prawdziwy wiersz.
Pozdrawiam w deszczowy dzień++++

bardzo smutno, ale jak ładnie Damo ...Pozdrawiam.

faktycznie bardzo smutno, niestety żyjemy w
społeczności, tu są normy i zasady, które uwierają i
ograniczają, i chyba nawet nie ma co liczyć na zmiany,
taki świat ("bytność-bytu" mnie uwiera, może by z
tego zrezygnować) pozdrawiam :-)

Ty jesteś trawą chybotliwą, która nie rodzi
kwiatów,zewsząd oplątają ciebie koszmarne
dłonie,czarne łapska,walczysz z tym do ostatka.
Los splata tobie warkocze z traw, one żółkną,pod
nawałem przykrych spraw.
Trawo niebieska,spójrz ktoś stopami obok ciebie
przystanął, podnieś oczy ku niemu, może to nowa miłość
a to już nie to samo.
Pozwól się zerwać jego dłoniom, niech przytuli trawkę
do serca,do siebie, może przy nim będzie tobie jak w
niebie.
Wiersz mnie poruszył, szczególnie tym,że dotykasz
dłońmi w przestrzeni i szukasz ciepła a ciepło wciąż
czeka na ciebie z daleka
Pozdrawiam z uśmiechem, przytulam się opuszkami palców
do klawiszy,pragnę tobie pisać słowa które przyjaźnią
krzyczą.Tylko czy ja potrafię,przecież ty mnie nie
slyszysz.
Bolesław

Bardzo ładnie.Pozdrawiam:)

I znow musi walczyc sama.Smutny wiersz,taki prawdziwy
Pozdrawiaam Cie serdecznie Niebieska.+++