Wspomnienie

Nigdy nie powróci, co raz utracone,
ani się nie znajdą zagubione dni,
gdyśmy zatraceni w miłości wyśnionej,
urzeczeni sobą ku świtaniu szli.

Teraz w zamyśleniu chwile te wspominam,
dywany kwieciste, woni zielnych łąk;
przy mnie obdarzona urokiem dziewczyna,
w uplecionym wianku – wsuniętym na skroń.

Rozmarzeni planem na wspólne przeżycia
chcieliśmy odnaleźć nocnych rozmów sens,
wciąż się razem budzić i razem zasypiać,
płynąc wyobraźnią w nieskończony rejs.

Czas dany szczęśliwym nie był zbyt łaskawy,
przyszedł nieproszony, kładąc wokół cień,
działaniem podstępnym dokonał podmiany –
wziął ze sobą życie, zostawiając śmierć.

Spełnieniu ostatnich twych życzeń – pokorny,
nie uronię w drodze ani jednej łzy,
w zamian bukiet złożę z bordowych peonii,
które z wonną rosą będą w parze szły.

Choć dla jednej chwili ze sobą spędzonej
oddałbym nie jedno, ale stokroć żyć;
cóż, jak ogrodzeni kamiennym kordonem,
łączy nas już tylko wspomnień skryta myśl.

Z tym, co nieuchronne, trzeba się pogodzić,
chociaż zadra w sercu tak głęboko tkwi;
obraz czarnej myśli fotogram osłodzi,
by popłynąć z nurtem, aż zabraknie sił.

autor

abandon

Napisany: 2013-08-07 Dodano: 2017-02-28 19:42:17

Ten wiersz przeczytano 1043 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie