wstaję
wstaję
ranek gasi latarnie
wchodzę
w następny dzień
ściany pokoju zimne
z samotności powilgotniały
niezasłane łóżko
niedopita herbata
poszarzały szlafrok
zawieszony na gwożdziu
przypomina
o nadchodzącej zimie
wstaję
idę do ludzi
znowu z nadzieją
jeszcze z bólem
niedomkniętych przedsionków
ale idę
snuję marzenia
zdławiłam gdzieś krzyk
zostawiłam za sobą złość
odnajduję na nowo
ciszę
tylko ciebie
już ze mną nie ma ...
autor
smutna2013
Dodano: 2015-11-29 13:21:34
Ten wiersz przeczytano 1293 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (25)
Dobry, nieco melancholijny wiersz
:}
Czas rany goi, a najlepszym lekarstwem na samotność są
odwiedziny na Beju, tu dla każdego coś zaskakującego.
Choć powiało smutkiem, ja radośnie daję plus.
Pozdrawiam serdecznie
smutno:((
:(
Bardzo dobrze tę smutną sytuację odzwierciedliłaś
Alicjo. Podobno miłość nie tylko jest do mężczyzny.
Miłość może być do życia, każdego stworzenia na czele
z Bogiem, do siebie i do wszystkiego co nas otacza.
Nasze szczęście i radość nie może być uzależnione od
jakiegoś nieodpowiedzialnego człowieka.
Życzę Kochana Alicjo wiele powodów do radości.
Pozdrawiam bardzo serdecznie.
Znam ludzi którym samotność nie przeszkadza i nie
widzą się w innej roli. Jednak nie wszystkim to na
rękę.
U Ciebie Alicjo nostalgia i tęsknota za utraconą
miłością ma fundamentalną wartość.
Pozdrawiam i uśmiech posyłam paa
dziekuję ROMA! Leczę się cały czas .ale terapia będzie
długa !!! ściskam i pozdrawiam najserdeczniej !
Alicjo droga, tyle smutku w wierszu, że aż boli.
Przekaz codziennej walki z samotnością i tęsknotą za
utraconą miłością. Łap słonko, właśnie wyjrzało zza
chmur:-)) buźka
Smutne to Alicjo! jeszcze dla Ciebie słoneczko
zaświeci, tego Tobie życzę:)