Wydobyć się z nicości...

Błagałem tracąc dech,
Ty tylko się zaśmiałaś.
Wiedziałaś, co to grzech,
Bo w grzechu żyłaś cała.

Z łatwością pogrzebane,
Choć moje było życie.
Odeszło gdzieś w nieznane,
Zatrute zemstą skrycie.

I czemu tak czyniłaś,
I czemu tak być miało.
W nas przecież miłość żyła,
To przecież się wciąż działo.

Dziś żal ogarnia duszę,
Tęsknota pisze żarty.
Bez jakichkolwiek wzruszeń,
Czy świat nic nie jest warty.

Zapomniał o miłości,
Gdy prośbę swą żebrałem
Wydobyć się z nicości,
Ten świat już kiedyś znałem…

autor

Grand

Napisany: 2015-05-12 Dodano: 2015-05-13 00:09:45

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie