Wyznanie dla umarłych.

Tyle nie wypowiedzianych słów.
Tyle niedokończonych spraw pozostawiliśmy.
A teraz widze tylko blask demonicznych kłów.
Czas swój na kłótnie zaprzepaścilismy.
A gniew nasz wciąż rósł.

Zbyt dumni by powiedzieć przepraszam.
Zbyt próżni by zrozumieć drugiego.
A teraz z tęsknoty upadam.
Bowiem stracilem skarby serca mojego.
Choć myśli ze was brak oddalam.

Tak bardzo was w głębi kochałem.
Teraz z tęsknoty siegam po pióro.
Pisze to wyznanie bo sie jeszcze nie poddałem.
Choć demon juz patrzy na mnie ponuro.
To walkę piórem z nim wygrałem.

Mysli dziś zostały odgonione.
Jednak wiem iz demon jeszcze mnie skusi.
Bo to co umarło, nie zostanie juz przywrócone.
Dlatego demon moja dusze i umysł dusi.
By juz moje zbawienie na zawsze zostalo zatracone.

Ból jest wieczny.
Demon juz dopuścił sie grabieży.
Teraz nie mam nic do stracenia a oręż przedwieczny.
Pokonać myśli, wstać i walczyć należy.
Tylko czy mój opór okaże sie skuteczny?

Ku pamięci bliskim mi umarłym... 25.05.2018

autor

Azsmarel

Napisany: 2018-05-27 Dodano: 2018-05-27 21:19:48

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie