Zabłocone stopy... - dla 'jastrz'

- Dokąd zmierzasz człowieku tym traktem,
który życiem swym własnym nazywasz
i dość często z motyką na słońce
lub do lotu jak pingwin się zrywasz.
Przecież nie masz pancerza, ni skrzydeł,
tylko zapał i marzeń wór cały,
wyrzuć kopie i połam swe miecze,
bo ci zły los sam zgniecie zapały –
takie rady dał diabeł istocie,
którą mocna dłoń Boga stworzyła,
a zaś ona z bagażem życiowym
jako kula z bilardu krążyła.

Bóg na diabła skierował swe oczy:
- Ciebie nie ma parszywa miernoto,
bo cię ręka tej, oto istoty
rozpaprała i stworzyła błoto.
Tylko stopy ma wciąż zabłocone,
bo za mało ma dalej sił w nogach,
aby zrzucić z nich bród, aż do końca
i posprzątać po tobie na drogach.
Przez ten ciężar wciąż kroczy powoli,
ale kiedyś porzuci kajdany
i pobiegnie do słońca bez butów
i zasadzi tam zbóż złote łany.

Nadal walka dwóch światów się toczy,
a ty w nią tak wplątany jak nitka,
może twa dłoń to wszystko zakończy,
gdy podana zostanie ci brzytwa.
Kto ją poda, ten co cię powołał,
z dobrem łatwiej jest kroczyć przez życie,
choć na razie musimy poczekać,
bo zło dalej podchodzi tu skrycie.

autor

niezgodna

Napisany: 2020-04-14 Dodano: 2020-04-14 09:06:23

Ten wiersz przeczytano 1596 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Bajka Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie