Zaduszki

Listopadowy cmentarz w półmrokach tonie
wiatr delikatny strąca drzewom liście zalotnie
i nieuchronnie zbliża się złotej jesieni koniec,
która przemija, jak nasze życie bezpowrotnie.

W alejkach ludzie cicho przystają, zadumani
zmartwiałe bólem dłonie aż do kolan opadły,
w ciszy snującej się między mogiłami zasłuchani
ból i rozterkę na moście cierpień odgadły.

Niebo cmentarne łuną świec migocze mgliście
drgają płomienie, jak anioły skrzydlate,
pod nogami szeleszczą spadłe, przywiędłe liście
wszechobecny na grobach, chryzantemy kwiatek.

Stajemy przy mogile tych, co odeszli, nie wrócili
w nieba przestrzeń płynie modlitwy szeptanie,
byśmy na drodze życia się nie zagubili,
dobry Boże, daj im Wieczne Spoczywanie

autor

LuKra47

Napisany: 2010-11-04 Dodano: 2013-11-04 16:17:22

Ten wiersz przeczytano 2128 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie