ZAGUBIONA

Mlodym,pogrążonym w rozterkach wewnętrznych...

„ZAGUBIONA”

Twarz zwyczajna, niczego sobie,
Jak każda inna zwyczajna twarz.
Miała piękne dłonie,
Lekkie, jak główki maków,
Kołyszących się na wietrze.
Oczy, jak ocean błękitne,
A jednocześnie zielone, jak las.
- piękne połączenie tworzą z blaskiem,
Ściągniętym ze złotych gwiazd.
Ale jest przygnębiona,
Jakby ją trapiło dziesięć tysięcy różnych rzeczy.
Gubi się w tłumie przechodniów,
Patrzy nieżywa, senna.
Jej wzrok omija wszystko to, co może,
A co przyciąga jego uwagę,
oczy przeszywają na wylot.
Osóbka zagubiona,
Twarz ma posępną, niewinną,
Z wyrazem szczerego żalu i obojętności.
Jest młoda- pojawiły się pierwsze problemy.
Świat już nie jest dziecięco kolorowy,
Jest dziwny, nieznany.
Ona nie chce w nim żyć, nie potrafi.
Zamyślona śledzi bieg wydarzeń,
Które mijają z czasem,
A Adam i Ewa omijają ją,
Jakby jej nie znali.
A może ona myśli teraz właśnie o nich?
Może ma wyrzuty za „taki świat”,
I za plamę na duszy?
Chce i nie chce z kimś porozmawiać,
Sama dokładnie nie wie.

Minęła chwila, zielone światło,
Przeszła przez pasy
I zniknęła za rogiem,
Przez nikogo nie zauważona

autor

fikcjanka

Dodano: 2006-04-06 16:23:38

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie