Zagubiona dusza
Czy ludzie nie są zagubieni?
Zagubiona Dusza,
zagubiona wśród ludzi,
błądzi przed siebie,
błądzi nie wiedząc co się dzieje,
czuje tylko strach,
strach przed samą sobą
Nie znając siebie kroczy wśród
nieznajomych.
Zagubiona Dusza,
Zagubiona ucieka przed sobą
Potykając się,
Potykając się o swe lęki,
woła swe imię
woła by odnaleźć się,
udaje kogoś,
kogoś kim nie była.
Zagubiona dusza,
zagubiona płacze wciąż
Nie ma nikogo
nie ma by przytulił ją
Patrzy na słońce
patrzy i wierzy wciąż
że szczęście ją spotka
i znajdzie swój ślad
Zagubiona duszo
Zagubiona, nie płacz już
zniknie twój strach
zniknie twój lęk przed samą sobą
przystań tuż obok
przystań i uwierz w siebie
Los cię spotka
los cię spotka i zrozumiesz się
Zagubiona dusza
zagubiona już wie kim jest
Spotkała się
Spotkała się bo uwierzyła w siebie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.