Zagubione słowa

Jesteś jak gwiazda na nieboskłonie świecąca.
Jasnym blaskiem na firmamencie umieszczonym.
Tyś tęsknotą mej pasji, głód potęgującą.
Nieodpartym urokiem z rozkoszy zrodzonym.

Kimże zatem jestem ja, zaklęta tu przez Los?
Nieruchomo w więzieniu cierpienia siedząca
Czekając na cud oddalony, jak boska moc.
Marząc o samotnie wyznanej miłości szaleńca.

Nie masz Ty przebaczenia za zapomniany czas.
Nie dla Ciebie litość za szczęścia zrujnowanie.
Nie mi rozkoszy zaznać jeszcze ten jeden raz.
Nie nam namiętności smakiem się upajanie.

Zagubione słowa na pustyni niepamięci.
Urwany trop myśli niknących na horyzoncie.
Zapach odpoczynku w rezygnacji mnie nęci,
Nadziei na Niego przysłaniając mi słońce.

Ostatnia gonitwa w imię miłości już trwa.
Przegrywam i z czasem i nadzieją też, bo
To, co było, za czym tęsknię, uśmiech przywołuje.
To, co jest, co będzie, wiem, że nie nadejdzie wcale.
Jedno życie, jeden sens, świat miłości nie pojmuje.
Wiele uczuć, milion słów, jeden Ty w mym sercu trwale.

autor

Luiza

Dodano: 2007-01-19 00:01:28

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie