Zamknięta

Zamknięta
Bardziej w sobie niż w pokoju bez klamek,
Może chciałaby śmiać się, śpiewać i krzyczeć w głos,
Biegać boso po łące
I nago pływać w jeziorze.
Nie myśleć o niczym...
Smutną przeszłość i przytłaczającą przyszłość
Zamknąć w niepamięci jak w wielkiej książce,
Szarych ludzi pochować na strychu,
I szaleć, szaleć ile sił,
I bawić się i bawić co tchu.
Lecz czy w tym życiu sama nie zgubi się?
Wśród barwnych ludzi może wnikąć jak sen,
Pokaleczyć stopy na zielonej łące,
Utopić się w czarnym jeziorze wśród zdechłych żab.
Czy wtedy się uśmiechnie, zaśpiewa?
By nadal pasować i śmiać się w głos...
Przecież nie będzie miała wspomnień ani marzeń,
Ani nie pomoże jej nikt
Bo jej szarzy przyjaciele umarli na strychu.
I nie wyciągnie jej nikt dłoni, by podać jej uśmiech.
Więc zostanie na zawsze
Zamknięta w swych myślach...

autor

kamelia888

Napisany: 2006-10-24 Dodano: 2007-02-03 15:26:12

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie