Zamknięte w śniegach łóżko.

Otwierająca się nieodkryta poprzez nas atmosfera,
pocieranej futrem wilgotnych rąk spełniającej obrazowość lampy.
Tak jak zwyczajnie gasną światła,
tak odwrócić się potrafiliśmy nagle od siebie,
jak gdyby każdy z nas ku swojej prywatnej modlitwie słaniając się
szukał skromnego w ciszy,
nawiązującego kąta.
Nie wiedząc z jakich przyczyn, nie znając konkretów.

Pierwszy raz zdarzyły się momenty,
gdy łóżko pokazało się nam obustronną nieobecnością.
W embrionie cienia skazaliśmy się za wszystkie grzechy.
Ciągle pijani zwariowanym ukradkiem,
z rozżalonym posmakiem,
na wpół urojeni -
oddawaliśmy się pamiętnym pokusom z przedziału,
lecz do czasu.

Gdy zapaliło się światło,
a my nieogarnięci sobą w tym samym spojrzeniu,
zastaliśmy siebie niezamieszkałych.
Nie znałem wcześniej takiej potrzeby -
odnalezienia się i jednoczesnej utraty jak wówczas.

Zaszronieni niewytłumaczoną potrzebą pokuty,
poddawaliśmy się sobie -
strzelając niedbale w kończące się zaułki wstydu.
Obustronnego,
obrażonego wstydu poznanej nagości.
Tam gdzie z trudem stykają się zgubione spojrzenia.

autor

Attave

Napisany: 2008-01-09 Dodano: 2014-10-27 04:03:09

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie