ZARDZEWIAŁY KAWALERZYSTA

Kolejny poprawiony wierszyk powraca z niebytu. Zapraszam do poczytania:)))

Chociaż brzuszek troszkę ciąży i czasami w krzyżu strzyka,
on ciągle muskuły pręży prezentując siłę byka.
Choć już włosów nie za wiele i państwowe zęby w ustach,
pali go wciąż ogień w żyłach, gdy marzy o jędrnych biustach.

Kiedyś wesół jak skowronek, dziś czasami się zasmuca,
gdyż świat podły mu pod nogi ciągle nowe kłody rzuca.
Denerwuje go świadomość, która nie jest wręcz laurką,
że ta rozmarzona Zuźka, mogła by być jego córką.

Mogła, mogła bo z jej ojcem w jednej szkolnej siedział ławie,
a z jej matką tak upojnie bawił się raz na zabawie.
Spostrzegł również, że dziewczyny dziwnie perfidne się stały.
Musi zachowywać dystans, by się żenić nie kazały.

No, bo potem zaraz dzieci, pieluch sterty i gderanie,
a on woli w domu ciszę, lub z kumplami zalać banię.
Gdyż wciąż kipi w nim Belmondo w modnym wozie i ubraniu.
Nawet jurny jest i zwinny, rzecz jasna w swoim mniemaniu.

Jeszcze czasem na imprezie, gdy nim szarpnie drinków seria
krzyknie. „Panny w górę biusty, bo nadciąga kawaleria”!
Nos swój do góry zadziera słysząc słowa z końca sali.
„To dopiero jest numerant”. „W starym piecu diabeł pali”.

Lecz, gdy kumple przy swych żonkach w ciepłych łóżkach leczą kaca,
on z podkulonym ogonkiem do pustego domu wraca.
Nigdy także nie usłyszy, choćby słuchał dwie niedziele.
“Tatuś, wstawaj obiecałeś, ze mną pójść na karuzelę”.

Na mecz z synem już nie pójdzie, nikt go nie obwoła zięciem.
Wnuki też go nie odwiedzą, choćby podparł się zaklęciem.
To wszystko jego omija, bo nie zdołał się ośmielić.
Nie wie, że by szczęście mnożyć, trzeba najpierw je podzielić.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2020-12-08 Dodano: 2020-12-08 09:38:12

Ten wiersz przeczytano 646 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie