Zbyt daleko do raju

Mówiłam, że tylko myślałam, że go kocham, a tak naprawdę kocham Ciebie. Myliłam się. Przepraszam.

Sięgam ręką do raju
gładzę Jego policzki
usta mimowolnie zbliżają się do siebie
już prawie, już niedaleko
wybacz ten jeden raz
szepcze sumienie, a może instynkt samozachowawczy ukryty gdzieś głęboko.
masz przed soba całe życie,
wykorzystaj je.
Czemu uciekasz?
Boisz sie tego co bylo
nie możesz patrzeć w przyszłość, bo wciaż widzisz przeszłość
historia lubi sie powtarzać - mówisz,
ale nie masz odwagi spojrzeć w oczy
swojemu sercu, swojej duszy
teraz mogą spełnić się marzenia
wszystko możesz wymazać
z pamięci
wejść na drogę nowego życia!
nie chcesz?
wiem, ze chcesz, nie tylko chcesz, to malo powiedziane, pragniesz całym sercem.
ale czego, wlasciwie czego...?
zapomnienia? przeciez wiesz, ze nigdy nie zapomnisz
musisz umiec pokochac, żeby nie płakać nad tym co było
inaczej bedziesz w błędnym kole, rozumiesz?
rozumiem.
nie rozumiesz. jego oszukasz, ale nie mnie, sumienie.
odejde, a i ty odejdziesz, odrzucając swoją szansę na szczęście
Wiem - szeptam, a On unosi głowę i pyta co takiego
nie moge odpowiedzieć.
sięgam ręką do raju
gładzę Jego policzki
usta mimowolnie zbliżają się do siebie
już prawie, już niedaleko...

Za daleko. Dla mnie wciaż za daleko sa nasze serca, a może za daleko sięga moja pamięć. Nie te usta, nie On. Uciekam, nie biorąc numeru telefonu. Nie chcę wracać.

Moje sumienie, ty wiesz. Wiedziałeś od początku. To nie gorzka pamięć mnie trzyma, nie lęk, że to się powtórzy. To miłość, która wciąż trwa.

Stara miłość nie rdzewieje. To prawda. Niestety.

autor

Atrosis

Dodano: 2006-09-17 16:43:22

Ten wiersz przeczytano 366 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie