ze spłowiałego afisza
upał taki i susza
wielomiesięczna męcząca
w teatrze dramatycznym wystawiają życie
ptaki spadają z nieba
jak odcinane scyzorykiem rekwizyty
szczęściarze siedzą przy wyjściu
opadająca kurtyna będzie sygnałem do
ucieczki
plan ewakuacji omówimy w przerwie
na papierosa szybki seks w toalecie
wygładzimy ubrania i włosy
zapnę się pod szyję
później łukiem ominę automat z napojami
choć przecież upał i susza taka
latarnie zapalają się jedna od drugiej
u zbiegu ulic to już prawdziwy pożar
łuna jeszcze długo powisi nad głową
dziura w poszyciu
mówią że ozonowa ale nikomu już nie wierzę
nie powierzam ognia
niedopałki z ust przenoszę do akwarium
autor
Daisy33
Dodano: 2018-09-28 09:01:26
Ten wiersz przeczytano 1214 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (18)
Katastroficzny obraz życia robi wrażenie... pozdrawiam
Uwielbiam wszystkie Twoje wiersze ( rzadko komentuję).
Pokazujesz jak metaforami budować klimat. Czasami
łagodzisz, a niekiedy podsycasz ból(to o
całokształcie) - pozdrawiam.
peelka dusi się w tym środowisku łapiąc na chybcika
okruchy