Żebro Adama (II)

Adamowi.

nie żałuje nic
choć warto żałować.
lubię łamac nogi
urywać ręce
i odstrzeliwać sobie łep.

ot, taki kolokwializm.

zrywam z tym kogo kocham
wylewam to co inni piją
zasypiam
dopiero w biały poranek

ot, paradoks taki.

przecinam czerwone wstążki
rysuje nowe mapy
stoje na szczycie
i na tarczy z podniesioną głową

ot, metafora taka.

ja.
żebro Adama
pokusa niezmienna
czerwona szminka

ja
grzech i rozkosz
poranek i wieczór.

ja.
kobieta.

autor

Immoral.

Dodano: 2008-03-03 19:05:32

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie