Zgasło moje życie

kiedy siedzę sama
czuję się niekochana
i łzy jak perły płyną
bo radość i miłość z wiatrem przeminą
siedzę na balkonie i w gwiazdy się wpatruję
może od upadku jedną uratuję
i księżyc swą poświatą muska moją twarz
może w walce nieustannej ze słońcem wygrasz
i dalej po mej twarzy lekko płynie łza
wciąż się zastanawiam ‘czy to naprawdę ja?’
w zbite kawałki lustra patrzeć już nie mogę
a w mym sercu pustym odczuwam tylko trwogę
‘teraz chcę umrzeć!’ krzyczy serce moje
wciąż woła ‘umrzeć chcę bo niczego się nie boję!’
biorę żyletkę do ręki
to już koniec mej udręki
przekreślam wszystko i przecinam żyły
lecz one nędzne głęboko się ukryły
tnę już mocniej wypływa czerwona krew
spoglądam na siebie i myślę ‘co mi jest?’
a śmierć woła słodko
‘przecinaj dalej głupia idiotko!’
skończyłam ze wszystkim i ona mnie zabrała
ona czyli śmierć dalszego życia nie dała
widzę światełko dochodzę do niego
i znajduję się na dnie życia mego
spadłam do otchłani już się nie wydostanę
i coraz bardziej rozdzieram w mym sercu ranę
śmierć podąża za mną choć już mnie zabiła
ja czuje dalej jakby się na mnie mściła
widziałam już jej chłodną dłoń
a za nią galopem podążał dziki koń
zraniła mnie swą srebrną kosą
czułam jak zimne wiatry zaraz mnie uniosą
i odczuwałam straszliwy ból
a przed oczami ukazał się ciemności król
nie wiem co zrobić miałam
więc się śmierci poddałam
a teraz z mojej winy
najpiękniejsze skarby życia tracimy

...dla Ciebie...

autor

myfate

Napisany: 2005-06-03 Dodano: 2007-09-07 19:08:26

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie