Ziosna

Śniyg, śniyg i coby tu godać,
jo ziam to poziam. Szpetne pozietrze.
Słónka na niebzie nie zidać, a bociony uż só.
Na dworze tlo niecnoście być mogó,
brok jadozić sia coby ptoki łustrzygli przeziambania, ale jamrować to nie,
bo i o co.
Psiyrzo bruzda w pole, tako zyta buła to na śwantygo Józwa.
Ópa wójchoł i smakowoł ziamnia i ziedzioł,
co mo latoś dzie posadzić
Na jarzina, abo inne zboże dali eszcze.


Lotniku wiecznego tęsknienia.
Śmiech uzbroić trzeba, spalić burzę,
wełniane obłoki zaprosić do tańca.
Na strugach deszczu zagrać etiudę

Niech płyną daleko w rytm walca.
Wietrze mroźnego udręczenia,
za grzywę jeszcze cię schwycę.
Ogień rozpalę z mokrego drzewa.

A potem serce i duszę światy zatopią,
ileż różnych wyzwań pokonać trzeba.
Tęcze na skrzydłach różę poniosą.

Jej płatki będą tylko z jedną rosą.
Domie mój, życie, decyzja twoja,
jestem tu- tyś zawsze moja ostoja.


























ziosna- wiosna
niecnoście- szkody
zyta- tradycja
jadozić sia- denerwować się
jamrować- narzekać
jarzina- jare żyto

Gwara warmińska.

autor

Annna2

Napisany: 2023-03-12 Dodano: 2023-03-12 10:48:37

Ten wiersz przeczytano 1517 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Sonet Klimat Ciepły Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie