Złudne nadzieje

Kiedy jeszcze młody byłem.
Często sobie o przyszłej żonie śniłem.
Najpiękniejsza być wcale nie musiała.
Byle by to „coś” w sobie dla mnie miała.
Bogata też być nie musiała.
Wystarczy by mnie tylko kochała.
Byle by ta miłość mocna i nieustająca.
Trwała od początku aż do życia końca.
Wierzyłem, że gdy w związku będzie miłość, prawda i zaufanie.
Wtedy nic się między nami nigdy złego nie stanie.
I choć wiedziałem, że życie przyniesie nam trudne wybory.
To zawsze do kompromisów będę przecież skory.
Bo miłość wymaga poświęceń o tym wiedziałem.
Że tą zasadę będzie wyznawać i żona tak sobie myślałem.
Lecz te moje naiwne, szczere, młodzieńcze ideały.
Niestety, ale z rzeczywistością i z życiem przegrały.
Bo po kilku latach małżeństwa zauważyłem.
Że nieszanowany i oszukiwany byłem.
Że żona dom traktuje jak hotel z konieczności.
Że myśl o dziecku ją w kurza i złości.
A gdy jej podwójną moralność odkryłem.
Tym zaskoczony i załamany byłem.
I choć niedługo już minie prawie rok.
Jej zachowanie to dla mnie wciąż – szok.
A moje rany wciąż krwią broczą i bolą.
Lecz wiem, że muszę pogodzić się z Bożą wolą.
I choć tak trudne jest dla mnie rozstanie.
To muszę powiedzieć to straszne zdanie.
Że moje małżeństwo się rozsypało.
A moje życie się zmarnowało....

autor

Pensatore

Napisany: 2006-09-07 Dodano: 2006-09-08 16:16:27

Ten wiersz przeczytano 338 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie