Zmarło, bo nigdy nie istniało...

Okryta srebrem
księżycowej poświaty
Zaróżowiona czerwienią
zachodzącego słońca
Uśmiechnięta
lękliwa nadzieją
zapłakana smutną
pewnością niezachwianą
ukochana w milczeniu
Twoimi rękoma
-odchodzę

By nie dać Ci satysfakcji,
choć przecież tego nie chcesz.
Bo nasza miłość tak naprawdę
skończyła się
przed pierwszym blaskiem,
nim zobaczyłam Twój uśmiech...

Skończyła się?
A może nigdy nie istniała.
Bo jak może istnieć coś,
co zmarło przed narodzinami?

Zmarło, bo nigdy nie miało racji bytu,
zmarło, bo nigdy nie mogło przetrwać.
Nie, pomyłka, przepraszam:

Nie zmarło,
bo nigdy nie istniało...

Odchodząc nigdy się nie dowiem, a jednak nie mogę zostać...

autor

Freedom

Napisany: 2006-08-08 Dodano: 2006-12-07 10:41:04

Ten wiersz przeczytano 341 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie