Znak pokoju
Zimne ściany, zimna ława
i tłum ludzi dookoła,
stoję cicho pod filarem,
bo mnie tutaj Bóg zawołał.
W młodym sercu gości ciepło,
mieszka miłość i nadzieja,
a to właśnie owa cnota,
elementy życia skleja.
Dłoń staruszki i sąsiada,
czyja ręka - bez znaczenia.
Klęknę jeszcze, podziękuję,
żeś nauczył przebaczenia.
10.10.2010r.
Komentarze (18)
"Klęknę jeszcze, podziękuję,
żeś nauczył przebaczenia. " - piękny, refleksyjny
wiersz. Serdecznie pozdrawiam
Piękny wiersz.Sztuka wybaczania jest jedną z
najszlachetniejszych cech czlowieka.Nie wszyscy ją
posiedli.Pozdrawiam porannie.
Witaj - już po tytule domyśliłem się że to musi być
ciekawe i się nie pomyliłem. To bardzo, bardzo ładny
wiersz. Pozdrawiam