ZNIKAJĄCE CIENIE

czasem mocno śpię
tak długo już w tobie jestem
szumi przypływ
języki płomienia zanurzone
przyklejone jak opłatek do ciała
jeden wielki pocałunek uśmiechnięty
z klęczek podniesiony
zachwyt wysypał kiedyś

wzrastanie słów w ciszy
spadają w studnię
krajobrazy zdumienia
fala drży szarpie litość
to kleksy rozdartej czułości
odnaleziona zanikająca postać
pęka wzbiera i trzepocze
od nadmiaru tęsknień
sens odkrycia łaknienia

może wystarczę do jutra
nie przypominaj...
a sen tylko pójdzie z tobą
promienie prześlizgują się
między palcami
całują delikatnie skronie
szept otacza ciało

boli czerwień


UŁ


Dziękuję Ruben:) że przeczytałaś ale nie oceniaj Autora tylko wiersz. Jestem pogodna.Wiersze to zjawiska w życiu i przyjmuję komentarze z humorem bo także także dają wiedzę o drogach różnorodności myśli ludzi.Lubię ludzi, czego wyraz daję w wierszach.Miłość jest wszędzie w każdej odmianie ludzkiego życia i gdy wiersze odczuwane tylko jak telegramy to przyjmuję to z uśmiechem a jad zostawiam czarnym nickom Pozdrawiam i dziękuję Wszystkim Czytelnikom za życzliwe komentarze, bo jak napisałam piszę swoim stylem bez manier i wciąż poszukuję poprzez Wasze opinie sposobu do dotarcia ziarna i określenia piękna.

Łódź.15.03.2009 ula2ula http://www.youtube.com/watch?v=xtnUzvtZIq4&feature=rel ated

autor

ula2ula

Dodano: 2009-03-15 01:06:05

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie