Znów ta tęsknota i to czekanie

Kochać i tracić, pragnąć i żałować, Padać boleśnie i znów się podnosić, Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!" Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...Leopold Staff

Chciałabym abyś tu był, tu i teraz, bez tego ale...przyszedł, przytulił, nie mówiąc nic...to by rozwiązało moje troski...nie wierzysz...przyjdź!


Ziemia z obłoków rankiem powstaje,
życie się budzi znów dzień odsłania,
czy będzie dobrze, czy mi się zdaje,
powiew tęsknoty radość przegania.

Myśli splątane, bo jeszcze sennie,
nad trudu losem krąg zataczają,
łzy z oczu płyną, smutno niezmiennie,
przecież z tęsknoty troską spływają.

Nawet te gwiazdy, co nocą świecą,
i wysłuchają wznoszonych żali,
na mlecznej drodze do zwierzeń nęcą,
słuchają tęsknot, mrugają z dali.

Po burzy westchnień zawołam ciebie,
a kiedy czekam, zjawi się tęcza,
nasze tęsknoty zwiąże na niebie,
niech więcej serca nam nie zadręcza.

A ja samotnie serce napełniam,
promykiem słońca grzejąc nadzieję,
za horyzontem myślą przeczekam,
może tam wiatrem tęsknotę zwieję.


Tęsknota i czekanie to silne i destruktywne uczucia, potrafią odebrać radość, nadzieję, a nawet chęć do życia...ciężko przed nimi uciec i zwalczyć ich negatywne skutki...trze­ba wtedy wiedzieć, które drogi są nie do przebycia i zachować siły na przejście innymi ścieżkami...

...tęsknota to brak oddechu, to łzy na policzkach, to nieprzespane noce, to wszystko co najgorsze...wszak znasz to...

autor

Halina53

Napisany: 2016-06-18 Dodano: 2016-06-18 15:01:30

Ten wiersz przeczytano 2018 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie