Zwątpienie

...

Przecież wiesz, biegnę tam gdzie blask,
Nie wiem już czym jest Słońca brzask..
Odprowadzam aksamitne skrzydła ukojenia
Na drugi koniec gorącego płomienia.
Iskry tańca, zgrabnych tajemnic wspomnień,
Drżenie magii słów, tańca pragnień.
Dotykam niewidzialny cień istnienia,
Pierwiastki nieznanych uczuć złączenia.
Czerwień i czerń - koloryt dnia następnego.
Brak toru dla wędrowca wiecznie zmęczonego
Podróżą pełną szczęścia i kaprysów fortuny.
Pani otchłani pokornych dusz przyszłej runy.
Czterolistne kwiaty na łące tęczy,
Niezliczone skarby zakrwawionych mieczy.
Wierzę w błękit bijącego nieba.
Już sama nie wiem, to nie ta sama ubita gleba..
Nie ta myśl dziecka naiwnego, wciąż walczącego.
Przeszkody wyższe, budujące nowe cegły w murze człowieka złego.
Czas nie pozwala się zatrzymać.
Tracę tchnienie, gruba gałąź chce się złamać.
Chcę iść spać, w biegu zatraconych wartości.
Chcę iść spać, już nie chcę widzieć świata w złości..

autor

Domiś

Napisany: 2008-04-06 Dodano: 2008-04-06 02:43:47

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie