Bieszczadzka jesień

Bieszczadzka kraina w złotej pelerynie,
w pełnym przystrojeniu jesień przywitała.
Resztka słońca grzeje wzgórza ramieniste
i pożółkły dywan traw w niskim pokłonie.
--
Rumieńcem się pindrzą wystrojone drzewa,
przecudnym wachlarzem barw rozpłomieniają.
Choć lasy w uśpieniu, a czas stanął w miejscu,
wiatr przynosi spokój i wolnością wieje.
--
Tam liściaste drzewa w eksplozji feerii,
przez pomarańcz, złoty i czerwień głęboką,
od żółci po brązy wybuchają barwą,
aż w oczach pulsuje, olśniewa zachwytem.
--
Świtem się przeciąga jeszcze senna szarość,
jaśniejącym niebem odsłania krajobraz.
Być może malował tu jakiś artysta,
tak cudny widok odkrywa się naraz.
--
W rozległych dolinach gęsta mgła się snuje,
jak mleczna zasłona, aż prosi się zerwać.
A z daleka widać szczyty gór bieszczadzkich,
jakby w zawieszeniu, pod niebem nad ziemią.
--
Choć dzikość się jawi w górzystym bezkresie,
swym czarem zapisze na stałe ślad w sercu.
W przepięknych widokach jesiennej odsłony
zostać by się chciało i napawać cudem.

autor

ElaK

Napisany: 2022-10-04 Dodano: 2022-10-04 09:21:55

Ten wiersz przeczytano 1594 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Sylabiczny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie