Odtąd nie będziesz już sam
Szedł człowiek ścieżką powoli
nie wiedział dokąd ma iść
zatapiał się w swojej niedoli
a nad nim pochylał się krzyż
Dlaczego o Panie dlaczego
dlaczego musiało tak być
że tyle spotkało mnie złego
nie chciałem dłużej tak żyć
Musiałem dźwigać to brzemię
co tyle zadało mi ran
i chciałem odpocząć na chwilę
i uciec od pustych już ścian
Starcem się stałem za młodu
mój żagiel połamał już wiatr
te kwiaty dziś pachną od spodu
w mogile zamknął się świat
Nie wrócisz mi żony ni syna
bo stamtąd nie wraca już nikt
zgryzota w me serce się wrzyna
wciąż słyszę lament i krzyk
Wiem że ci trudno człowiecze
do Swoich przytulę cię ran
nie będziesz samotny na świecie
wypełnię tę pustkę wśród ścian
autor
joanna 53
Dodano: 2023-04-04 18:08:25
Ten wiersz przeczytano 458 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Poruszający, piękny przekaz wiersza potrafi skłonić
czytelnika do życiowych refleksji.
Pozdrawiam Joanno i życzę Ci Zdrowych i Pogodnych
Świąt.
Marek
Piękny i zarazem smutny wiersz ale z wiarą w Niego
żyje się łatwiej ..pozdrawiam ciepło.
Wiara pomaga przetrwać najtrudniejsze chwile, nawet
stratę bliskich,
to prawda.
Pozdrawiam serdecznie, Joasiu :)
Wiem, że jesteś tam.
Przed Tobą tyle różnych spraw".
Tyle pytań dlaczego?
A Bóg jest zawsze sam.
Wiara podtrzymuje ludzi na duchu, niesie nadzieję.
Pozdrawiam serdecznie, Pomyślności:)
Poruszający, ale z nadzieją wiersz...
Pozdrawiam :)
Piekny tekst
to prawda, w trudnych chwilach pomaga wiara.