418. Przemijanie /grzęźnięcie/
letnie słońce promieniami czas dotyka
chwilami ciepło ogrodu płowieje
płatki kwiatów i wybarwione liście
sekrety szeptem opowiadają
układają w jesień pląsające płomyki ognia
pytasz
kim jestem
może przemijaniem
co nostalgią w garście deszcz zbiera
z dna chłodnego serca i gasi
zapatrzone w nadzieję
myśli oddechem płomiennym rozbiegane
w tłumie tykania szukając ciepła
przecież
to takie proste
być człowiekiem
autor
beano
Dodano: 2021-09-01 10:50:21
Ten wiersz przeczytano 2683 razy
Oddanych głosów: 53
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (87)
Boguslawie
Dziekuje za cieplusie
Bardzo sie podobają
:)
Pablo
:)
,,przecież
to takie proste
być człowiekiem"
Pozwoliłem sobie, człowiekiem jest bardzo trudno być,
ponieważ być nim jest tak łatwo. A co do wiersza to
genialny. Leci punkcik :)
Pozdrawiam
Paweł
Przemijanie nie koniecznie musi oznaczac
grzezniecie...
Nastroj uwypuklily wyborne metafory, klasa wiersz
Beatko. :)
Cieplusie pozdrowionka. :)
Amarok
Wilki sa bardzo mądre
Pozdrawiam
:)
Wandeczko
Slicznie dziękuję za poczytanie
Oj z tym człowieczeństwem to różnie bywa u człowieka,
ale wierszem urzekasz Beatko.
Pozdrawiam serdecznie :)
No nie wiem... bo u nas mówią, że wilk wilkowi
człowiekiem jest.
Pozdrawiam:)
Rozalio
dziękuję
serdeczności
Pięknie poetycko... o przemijaniu, które dotyka
każdego z nas.
Pozdrawiam cieplutko:)
To proste być człowiekiem, ale dla niektórych zbyt
skomplikowane.
Gdy zapytasz śmierć o to, kim jest. Odpowie wtedy -
przemijaniem.
Prawdziwe słowa.
Gdzieś na murze kiedyś przeczytałam: Nie wystarczy
człowiekiem się urodzić, trzeba nim jeszcze być.
Pozdrawiam
Bardzo ładne melancholijne wersy
"przecież to takie proste być człowiekiem" - piękne i
bezcenne, pozdrawiam ciepło.
Strasznie mnie ujęła ta strofa "pytasz
kim jestem
może przemijaniem" pięknie
Ładna melancholia skłaniająca czytelnika do refleksji
nad istotą życia.
Pozdrawiam
Marek