Ani z tobą, ani bez ciebie…

Przez pokój nasz rzeką przepływa muzyka,
by ciszy natrętnej przepaści zatopić,
ty słuchasz, ja słucham, choć jej nie słyszymy,
przywykli do siebie wskroś siebie patrzymy.

Jak dawno już słowa umarły zmęczone,
jak dawno serc arie rytm wspólny zgubiły
i jedno nie widzi co w drugim się dzieje,
gdy jeden obojga już ogień nie grzeje.

Czy tkwić tak będziemy po kres naszych dróg,
zapadli w welurze pułapek foteli,
bo żadne z nas nie wie, jak uciec z nich ma,
gdy wciąż gra muzyka i życie wciąż trwa...

I choć nam ze sobą raz cierpko, raz mdło,
bez siebie pustynią nam jawi się świat,
więc plećmy mozolnie tkaninę swych dni,
choć „with or without you…” wciąż w uszach nam brzmi.

Słuchałem starych przebojów U2…

autor

vooko

Napisany: 2006-12-15 Dodano: 2006-12-16 00:00:21

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie