Anioł

Z bożej kary znakiem wyrytym nad brwią
Upada Anioł w niskim pokłonie
Za oddech Niebu płaci własną krwią
Wyciąga swoje zdrętwiałe dłonie

Idzie nie spodlony przez podłości morze
Z pochodnią w ręku na własnym pogrzebie
Głowę opuszcza w głupiej pokorze
Ze szczytów otchłani woła do siebie:

Ten, który dusze rwie na szmaty
Który szarpie ciała, teraz triumf święci
Uwolnij mnie proszę zza żelaznej kraty
I weź mnie z westchnieniem śmierci...

autor

Doubleface

Napisany: 2004-08-19 Dodano: 2005-02-15 18:42:58

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie