Anioł Człowieczy

Oczy Twe wrotami duszy, tak pięknie ozdobione
ornamentami uczuć. Wpisane w nich tak mocno życie
bardzo kusi do ingerencji w nie, lecz tak niewielu będzie
dane zrozumieć sens tych słow.
Za tymi drzwiami wciąż rozbrzmiewa pieśń.
Pieśń tak subtelna jak podmuch wiatr z Aniołowych skrzydeł.
Komu będzie dane ja usłyszeć?
Zrozumiałem,. Wykryłem to zakłamanie. Pod postacią człowieka
przemierzasz świat, lecz zdradziły Cię oczy i skrzydła, co, widziane
tylko dla, tych, których nimi traciłaś przez przypadek w poszukiwaniu
siebie. Dzięki przypadkowi istoty ziemskie spoglądają w niebo
wiedząc, że nadzieja ma moc uskrzydlania.
Ta nadzieja, zostawiana przez Aniołów staje się szlakiem życia istot
zakorzenionych w ziemskim odbiciu życia szczęśliwego.
Podążam, więc drogą, która nie widnieje na żadnym trakcie.
Z życiem bez istnienia ,szczęściem bez radości.
Tylko u jej kresu dane nam będzie pojąć sens istnienia i radości.
Zycie mym kosturem, na którym będę się podpierać dopóki nie dojdę
do jej kresu i będę Mógł zrozumieć dla kogo istniejesz..
Tylko Ci, którzy człowieczeństwo zostawią na wycieraczce słów
będą mogli rozmawiać z Tobą i przemierzać morze istnienia
pod jednym żaglem.

autor

Lobo

Dodano: 2007-12-15 20:21:17

Ten wiersz przeczytano 660 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie