apokalipsa

Cień ogarnął księżyc
utkał różaniec z gwiazd
zesłał bladość świtu
wyrwał z objęć Morfeusza czas

krwawe słońce wschodzi
promieniami plamiąc świat
nuci apokalipsę
nadchodzącego dnia

wezbrały rzeki i morza
z czasem zatonął i czas
i wieczna nastała
czerwona zima
wielkich błękitnych miast

zesłali bogowie na ludzi
puszkę zwaną Pandorą
naiwny człowieku
tyś ją otworzył
w swym sercu
wieczorną porą

grzech zagnieżdżony
w oczach
oplótł ramionami
ostatki pięknych chwil
powoli umiera wiara
umiera resztkami sił

i chłód serca buduje
z lodu ciężki mur
zamraża w sobie uczucia
takie jak miłość czy ból

bluźniercze myśli
w człowieku
na pozór twardym jak stal
nienawiści morze
piętrzy się kaskadą rozszalałych fal

Broczy po mętnych wodach
płynąc w świat nieznany
"sursum corda!"* krzyczy
głos w oddali słyszany

i tylko pieśń głęboka
w odległych krainach bez miejsca
sprawia, że lód topnieje
topnieje- w poszukiwaniu szczęścia


12.11.2004rok

autor

legenda_wysniona

Dodano: 2004-12-03 22:39:07

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie