Apokalipsa według Człowieka...

A gdy upadną kominy wielkie, wysokie, niczmym miecze w niebo wyciągnięte do walki,
wtedy nsatąpi ten dzień.To będzie nasz koniec.Koniec tego świata.
Doszukaj sie ironii, tak to właśnie chcę przekazać,
nie upadna kominy, póki Bóg nie wymówi umowy życia ze światem.
A do tej chwili, wciąz to niebo zatrważająco czarne w dzienej aurze,
coraz ciemniej, choc nie dostrzegamy tego, jakby uwięzieni w pojedynczym kadrze.
Kominy pysznia się bezkarnie, zakrwawione ich czubki, ociekające pracą naszych rąk,
pracy męczennej, w imię pełnych portfeli Wysłańców Chaosu.Twórców doczesnych dla nas wymyślonych mąk.
Dymniące armie nieprzejrzystych obłoków, skłaniają się ku naszej wolności,
nie będzie przebaczenia, żadnej litości.
Zatruwani własną pychą, chęcią postępu w imię wygody,
udusi nas własny dym przez nas w laboratoriach tworzony.
A co nie zabije, nie zdąży wzmocnić, bo juz od dawna, znów gotowi do wali na atomy,
Nienauczeni pokory, po rzezi z przeszłości.
Wybijemy się, jak karły własnych skrzywień, jak tępe twory mroku, co nie bierze jeńców w niewolę,
lecz strąca pokonanych w czarne, bezdenne doły.
Otoczka różowego jedwabiu, ułudy, że jest pięknie na świecie,
to pogoń za komercją, pojedyncze, kruche chwile.
Płaczemy nad grobami, by potem połamać kwiaty na sąsiednej mogile,
zaraz, obko grobu Boga, który zasnął w nim, by nie umrzeć w naszego zła torturze.
Sąsiednia mogiła, coraz słabsze jej wały obronne.
To życie tu i teraz!I kona, kona.Kona.

autor

rebel

Napisany: 2009-03-27 Dodano: 2009-03-26 17:25:35

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie