Bajka czyjegoś ojca

Kiedy zrodził się na ziemi kwiatek polny
Kiedy runął któryś dom a ktoś zatonął
Kiedy ktoś swój klucz od domu w lesie zgubił
Urodziła się w samotni - ojciec mówił

Nikt nie zważał na jej przyjście w wielkim świecie
- Pyknął fajką i zamyślił się na chwilę -
Śniegiem z drzewa ją rzucały małe dzieci
Chociaż była taka dobra taka miła

Miała suknię obszarpaną w biały groszek
Jakiś sweter tenisówki czy kalosze
Ciemną kitkę białą wstążką przewiązaną
i się śmiała chociaż była niekochaną

A jej życie było tak jak płatek róży -
Wciąż czerwone wciąż płaczące ususzone
Nocą kryła się pod drzewem w czasie burzy
w ręku kryła swoje serce zatrwożone

Żyła zawsze żyła wczoraj i żyć będzie
Śpiewać tańczyć będzie z wichrem hulać w pędzie
Będzie uczyć szczęścia śmiechu dotykania
Bo to bóg jest nad bogami - od kochania!

Skończył ojciec swoją na dobranoc bajkę
Pstryknął światło przymknął drzwiczki zgasił fajkę
Nad jej życiem dwie uronił łzy radości
Choć nędzarka - nauczyła go miłości

autor

Sybilla Vane

Dodano: 2006-06-08 00:29:36

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie