Bajka o Nibykrólewnie i Poecie

Hen, za siedmioma górami
W nadmorskim kraju, rzecz pewna,
Wcale nie dawno temu
Żyła Nibykrólewna.

Ojciec król trapił się właśnie
I pani matka wielce,
Komu dać rękę córki
Kogo wybierze jej serce?

Ruszają w świat heroldowie
Z poselstwem ziemię przemierzać,
Że król oczekuje zięcia
Księcia albo rycerza.

Tymczasem owa dziewczyna,
Jak będzie stało w annałach,
Nie chce o nikim słyszeć
W poecie się zakochała.

Król rozsierdzony wielce,
Lamenty córki daremne,
Uwięzić poetę, a jakże
Rozkazał w piwnicy ciemnej.

Nie koniec jednak na tym…
Z najodleglejszych krain
Zarządził wszystkie pióra,
Pozbierać, zniszczyć i spalić!

By nieposłuszeństwo owo
Już ostatecznie ukrócić,
Budować kazał szafot
Poetę o głowę nań skróci.

I byłby to pewnie koniec…
O dziwo! Wszak nic nie wskórał,
Bo jak wyrok śmierci podpisać
Gdy nie ma już nigdzie pióra?

***

Zrozumiał, choć trochę późno,
Tę prawdę, co się wykłada,
Że kto pod kim dołki kopie
Sam w nie - niestety wpada.

A koniec będzie bajeczny
I wierszy bardzo wiele,
Już trąbią heroldowie
I proszą nas na wesele.

Szymonkowi od cioci

autor

Alicja

Napisany: 2005-02-17 Dodano: 2005-02-17 00:02:51

Ten wiersz przeczytano 1089 razy

Oddanych głosów: 54

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie